Eerste belevingen

Allemaal de hartelijke groetjes vanuit Cebu. Ik heb en tijdje nagedacht over het schrijven van een blog. Maar ik moet zeggen dat ik het lastig vind om te beschrijven wat ik allemaal voel een meekrijg. Bij dezen doe ik toch een poging. Als het met niet lukt om alles juist te beschrijven, alvast bij voorbaat mijn excuses en hieronder beschrijf ik mijn ervaringen, iedereen anders kan het anders beleeft hebben.

Cebu
Richting Cebu heb ik een heel goede vlucht gehad, duurde een tijdje maar ik heb er echt van genoten moet ik zeggen. Een Aziatische vluchtmaatschappij is ook bijzonder anders dan de vluchten binnen Europa van Ryanair die ik alleen kende. Toen ik het vliegtuig binnen kwam leek ik even een kuuroord binnen te zijn gekomen. Alle stoelen waren bekleed met een soort wegwerpbekleding in het hagelspierwit. Op de stoelen net zulke witte slippers (wegwerp) en flesjes water, tandenborstels ed. Maar het was toch echt een vliegtuig en ik heb lekker gegeten en gedut tot ik in Korea, Seoel, aan kwam. Daar heb ik een beetje rondgestruind, geprobeerd te pinnen maar mijn pinpas werkte niet dus ik was erg blij met snoep dat ik meegekregen had. Mijn vlucht naar Cebu had anderhalf uur vertraging maar ik hoorde achteraf dat dat structureel is, dus feitelijk geen vertraging gehad. In Cebu aangekomen was het één uur ’s nachts en nog altijd heet, benauwd. Het zweet stond meteen op mijn voorhoofd toen ik in het vliegveld mijn weg probeerde te vinden. Dat was wel even schrikken om te bedenken dat het hier nooit afkoelt. Ik werd door de voltallige familie Nijzink opgehaald en we reden met een busje van de Shelter richting hun huis. Cebu ’s nachts in ongeveer hetzelfde als overdag, alleen dan met maan in plaats van de zon. Ik vind het lastig om Cebu-city te beschrijven. Het is hier super druk, overal mensen, overal rondzwervende bende, overal reclameborden, veel getoeter, stank en lawaai. Maar als ik het zo beschrijf klinkt het zo negatief en dat is jammer want het heeft namelijk ook absoluut zo z’n charme, ik kijk nog altijd mijn ogen uit hier. Als je je bijvoorbeeld afvraagt met hoeveel mensen je maximaal op een voertuig kunt? Als er één afvalt, was er één teveel die probeerde mee te reizen.

Armoede en Shoppingmalls en gebeden
Eén van de verbazingwekkende zaken waar ik nog steeds een beetje moeite mee heb is de grote verschillen tussen arm en rijk. Er zijn hier zoveel zwervers, bedelaars maar ook zoveel verschillende enorme shoppingmalls. Ze hebben hier het op 9 na grootste overdekte winkelcentrum van de hele wereld en de grootste van Azië. Ik ben daar nu 2 keer geweest maar als ik daar loop kan ik moeilijk vergeten wat er buiten gaande is. En ergens hoop ik dat dat zo blijft. Vanaf de bovenste verdieping heb je het uitzicht op de vuilnisbelt waar mensen wonen en zelfs een soort dorp is ontstaan. Maar daarover later meer. Nog iets wat hier standaard is: gebed om onder andere 18:uur. In de winkel stopt de muziek en er galmt een gebed door de winkel. Iedereen stopt met wat hij of zij aan het doen is en wacht tot het stopt, daarna slaat iedereen een kruisje en loopt weer door. Toen ik het de eerste keer meemaakte was ik even een beetje bang. Maar inmiddels ben ik eraan gewend en ben ik de enige klant die gewoon doorgaat met boodschappen doen, ik probeer een beetje stil te doen maar er lopen in ieder geval geen mensen in de weg en ik ben zo bij de kassa;).

De tranen van aunti Marlys
De eerste twee weken mocht ik bij de familie Nijzink blijven. Het was erg fijn om bij Nederlanders te zijn terwijl je aan een nieuwe cultuur probeert te wennen. Ik ben een aantal keer met hen mee geweest naar Children’s Shelter of Cebu, CSC, waar ze momenteel werken. CSC is als een oase hier in Cebu. Het was surrealistisch om daar binnen te komen, als je door de poort rijdt en je komt binnen op een vredig stukje waar het groen is, waar bloemen bloeien, het niet stink, het schoon is, waar kinderen spelen en plezier hebben. De Shelter bestaat al sinds 1979 en momenteel zijn er iets meer dan 70 kinderen. Ik zou er heel veel over kunnen vertellen bijvoorbeeld over hoe goed ik vind hoe alles in elkaar zit en dat er echt aan alles gedacht wordt, er is een school, een kliniek, er is maatschappelijk en geestelijke hulp voor de kinderen, de kinderen wonen in huizen waar ze ouders hebben en echt als gezinnen proberen te leven, maar van alles ben ik het meest geraakt door de tranen van aunti Marlys. Zij is degene die aan dit alles begonnen is. In de eerste twee weken van mijn verblijf kregen ze op de Shelter een tip dat er een jongetje zou leven in een verlaten weeshuis verderop op Cebu. Dit jongetje hebben ze opgespoord en het jongetje bleek nog een broertje te hebben dat in een ander weeshuis zat maar daar zeer slecht behandeld werd. Zo bleek het daar heel normaal te zien om kinderen als straf in een rijstzak te stoppen, in de boom te hangen en onder de rijstzak een vuur aan te steken. CSC is een procedure begonnen om de broertjes samen in de Shelter te krijgen en ik was bij aunti Marlys toen ze gebeld werd om haar te vertellen dat ze toestemming hadden om de broertjes op te halen en te ontvangen. Aunti Marlys schoten de tranen in de ogen van blijdschap en ik was zo ontroerd om dit te zien. Hoe ze na al die jaren nog steeds met bewogenheid het werk kan doen en dat elk kind dat ze kan helpen haar zo blij maakt, zelfs nu ze waarschijnlijk al zoveel kinderen heeft geholpen. Heel bijzonder.

Bohol: paradijs met barsten en beestjes.
Na een week ben ik met Apple, dochter van familie Nijzink, naar Bohol gegaan, het eiland waar ze vandaan komt. Van de reis met de boot heb ik enorm genoten, lekker met een windje over het helder blauwe water met allemaal eilanden om me heen en de vliegende vissen die voor ons uit schoten. Bohol is vrijwel volledig anders dan wat ik van Cebu gezien had. Het is heel landelijk, veel natuur en veel dieren. We verbleven bij de ouders van Apple, haar vader is dominee en ze wonen en leven in de kerk sinds het huis dat ze voor hunzelf aan het bouwen waren ingestort is bijna 3 jaar geleden bij een grote aardbeving. Ik was getroffen door hoe arm, maar vooral hoe dankbaar ze waren voor alle zegeningen die ze zagen dat ze van God kregen. Ik schaam me dan echt voor hoe vaak ik zelf niet dankbaar ben en niet zie wat ik allemaal wel niet krijg. Bij de familie Lobitos deed ik mijn eerste bucket shower, buiten in een hokje. Uit een grote bak water schep ik met een emmertje water over mezelf heen. En daar, tijdens het douchen, zag ik mijn eerste kakkerlak voorbij schieten. Kan niet zeggen dat ik heel blij was met de timing van de kakkerlak. ’s Nachts sliep ik voor geen meter, Apple en ik hadden één bed (met heel dun matrasje), terwijl haar ouders in de kerk op de grond sliepen. En toen ik eenmaal bijna sliep werd ik wakker met een beest in mijn haar. Ik vertel mezelf dat het een hagedis is. En wil liever niet denken aan wat het nog meer had kunnen zijn wat later over mijn arm nog een keer voorbij kwam rennen. De volgende ochtend werden we om 6 uur wakker gemaakt door de dominee omdat het een hete dag zou worden en ik toch graag wat van Bohol wou zien, reed hij ons rond op een motor die hij voor ons regelde en waarvan wij de benzine betaalden. Bohol is echt prachtig, ik zag de Chocolate Hills, de tarsier (’s werelds kleinste aapje), grotten, Manmade Forest en zwem in het helder blauwe zeewater met de daarbij horende witte stranden. Maar ook zag ik de gevolgen van de aardbeving van 3 jaar geleden nog overal. Zoveel beschadigde gebouwen, wegen, bruggen. Apple’s zus die dicht bij het episch centrum woonde vertelde over hoe ze haar huis zag instorten en hoe haar dochtertje er bij een wonder toch zwaargewond maar levend uit kwam. Heel indrukwekkend. Apple’s zus bleek ook echt een stoer wijf te zijn, klom voor mij in een kokosboom om vervolgens Boku (kokosjuice met gecondenseerde melk. Super lekker en gezond!!) voor me te maken.

Bien Unido
In Bohol verbleef ik in Bien Unido, dat was alsof ik bij het kleine huis op de praire binnen stapte. Apples vader is dominee, iedereen groet hem vriendelijk en kent hem ook. Toen we ’s avonds even Bien Unido in gingen om eten te halen werd ik uitgebreid aan iedereen voorgesteld: de burgemeester verwelkomde mij, het hoofd van het politiebureau kwam kennis maken. Toen Apples vader vroeg of ik wou tennissen, en ik ja zei omdat je toch ook geen nee kan zeggen, werd er bijna een wedstrijd voor mij stil gelegd. Ik was erg blij toen het eten klaar was en we toch echt weer weg moesten.

Your skin is white as snow, can I please have it?
Iets anders waar ik heel erg aan moet wennen is dat mensen hier een witte huid en grote neus heel mooi vinden. Ik trek heel wat bekijks. Ik liep in dumpsite en ik hoorde mensen praten dat ik precies op princes Diana lijkt. Ik krijg zoveel aandacht en complimentjes dat ik soms ’s avonds in de spiegel kijk en een klein beetje teleurgesteld ben: “Serieus, alle aandacht hiervoor?” Op een gegeven moment kwam iemand naar me toe en zei: “Jou huid is wit als sneeuw, mag ik het hebben alsjeblieft?”

Glory Reborn
Na 2 weken ging ik naar de kliniek, Glory Reborn. Het bleek meteen dat ik in het land van de selfies en beland ben want voor ik ook maar 1 uur in de kliniek was, waren er al honderden selfies genomen waar ik bij op moest. Ik kwam binnen tijdens de babyparty. Elke eerste zaterdag van de maand is er babyparty, dan komen de baby’s die de afgelopen maand geboren zijn en hun ouders. Eerst wordt er een christelijk lied aangeleerd en uit de Bijbel verteld, daarna mogen de ouders delen hoe alles verlopen is en er is ook een stuk voorlichting voor hoe verder voor het kind te zorgen. Aan het eind krijgen alle ouders cadeautjes en cake en vervolgens breekt het selfiemoment weer aan. Het personeel is hier heel lief, ook de onderlinge sfeer is super goed. In eerste instantie was ik een beetje verbaast toen ik merkte dat de helft van het personeel katholiek is maar toen ik met een katholieke verpleegkundige sprak en zij zei dat ze, nu ze in Glory Reborn is, steeds meer over de Heere Jezus leert, dacht ik het idee erachter te begrijpen. Elke dag van 13:00 tot 14:00 is er een uur waarin wordt gezongen, gebeden, nagedacht over een Bijbels onderwerp. Dat is het middelpunt van de dag en tot nu toe geniet ik er erg van.

Geduld, geduld
Verder loopt in de kliniek alles nogal anders dan ik gewend ben. In Nederland beschouwde ik mezelf altijd als iemand die best geduldig is maar hier….. NIET. Alles duurt hier lang. Overal is file, niet alleen altijd op straat maar ook in winkels, voor kassa’s, overal. Inmiddels heb ik een mobiel die ik hier kan gebruiken, elke 4 dagen moet ik naar de winkel om beltegoed te kopen. Daar schrijf ik dan mijn nummer op een papier, later die dag smsen ze mij en moet ik terug smsen en vervolgens heb ik 4 dagen beltegoed. Maar gerust kom ik daar en hebben ze geen beltegoed, geen idee hoe dat werkt. Werkelijk alles duurt lang. Samen met een verloskundige zou ik een serie mensen thuis bezoeken, hele ochtend bezig, één patiënte gehad. Soms start mijn dienst om 6:45 uur en ben ik tot 9 uur aan het wachten voor we wat gaan doen. Naar mijn mening is er veel te veel personeel hier, de hele dag lopen er tenminste 2 mensen niets te doen, te kletsen of klieren. Maar toch zijn ze super blij dat ik kom helpen, alhoewel dat ze het ,mijns inziens, prima zonder mij af kunnen. Ook de manier van werken is totaal net praktisch en kost veel tijd. Maar ik moet echt oppassen dat ik dat niet te veel laat merken want dat kunnen ze vast niet zo waarderen en ik kom hier natuurlijk niet om hun werkwijze af te keuren. Afgelopen dinsdag had ik kantoor dag. Ik zou uitslagen van echo’s uittypen. Eerst worden namelijk de echo’s gedaan en dan de uitslagen uitgeschreven en daarna gaat iemand anders het uittypen. Maar niet alvorens weer een ander persoon de helft van de mappen vast opgezocht en klaargelegd heeft. Er was totaal geen structuur. Bij voorbaat was al niet duidelijk wat er al gedaan was, overal lagen mappen. Eerst heb ik stapels gemaakt met briefjes wat er bij welke map ontbrak, welke nog gedaan moest worden en welke compleet waren. Terwijl ik aan het typen was waren ondertussen collega’s de mappen weer door elkaar aan het gooien. Na een tijdje kwam iemand met een map naar mij toe: ‘heb je deze al gedaan?” Eigenlijk wou ik gewoon gaan gillen: Júllie hebben alles door elkaar gegooid!! Wéér!! Maar ik heb het heel Filippijns aangepakt en samen met hen hard gelachen en geen antwoord gegeven.

Appartement
Ik slaap in een appartement naast de kliniek, op een kamer met een meisje uit Australië. Kristy. We hebben het super gezellig samen en zijn allebei dolblij met een airco op onze kamer. De eerste 2 weken had ik geen airco, alleen een ventilator en ik werd elke keer badend in het zweet wakker, moest even opstaan om af te koelen en ging daarna weer een nieuwe poging wagen. Hier slaap ik weer lekker de hele nacht door. Er slapen nog meer mensen hier in het appartement, gemiddeld totaal zo’n 6, alhoewel dat nooit duidelijk is. En daarna hebben we twee semi-agressieve katten met nogal onnatuurlijk gedrag, zolang ze mij negeren zal ik hen in mijn omgeving gedogen. Hihi! De keuken is voor gebruik van iedereen die in de kliniek werkt, dus het is een heel in en uit geloop hier. Tot nu toe wordt ik elke avond ergens mee uit eten genomen na mijn dienst (07:00 tot 19:00uur) dus ik heb echt de tijd iedereen te leren kennen.

Nou, ik geloof dat dit voor een eerste update lang genoeg is. Haha, ik geloof bij voorbaat al niet dat jullie hier ver mee gaan komen maar gewoon wat doorkijken. Maar dat is helemaal goed, totaal geen verplichtingen. De volgende keer hoop ik meer te schrijven over de activiteiten van de kliniek..